گناه کارت، گردن من!

روز هشتم) قُلْ أَغَيْرَ اللَّهِ أَبْغِي رَبًّا وَهُوَ رَبُّ كُلِّ شَيْءٍ وَلَا تَكْسِبُ كُلُّ نَفْسٍ إِلَّا عَلَيْهَا وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى ثُمَّ إِلَى رَبِّكُمْ مَرْجِعُكُمْ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ فِيهِ تَخْتَلِفُونَ
ترجمه) بگو آيا غير خدا، پروردگاري بطلبم در حالي كه او پروردگار همه چيز است، و هيچكس جز براي خود عملي انجام نمي‏دهد و هيچ گنهكاري گناه ديگري را متحمل نمي‏شود سپس بازگشت شما به سوي پروردگارتان است و شما را به آنچه در آن اختلاف داشتيد خبر خواهد داد.
گناه کارت، گردن من!
اگر فرد حکیمی که تجربه نشان داده تمام حرف‌هایش از روی حساب است و اتفاقاً سخنوری توانا نیز هست، یک جمله خاص را به صورت مداوم در سخنش تکرار کرده و بر روی آن تاکید کند، نشان دهنده این است که اولاً آن مسئله برای او بسیار اهمیت دارد ثانیاً خلاف آن مطلب در ذهن مخاطب او او نقش بسته است و این فرد حکیم دارد تلاش می‌کند که آن ذهنیت غلط را از ذهن مخاطب خود پاک کند.
حال خدای حکیم ما در کتاب خود ۵ بار این جمله را تکرار کرده است است که «هیچ کس بار گناه کس دیگری را به دوش نمی‌کشد». شاید این جمله در ابتدا برای ما یک مطلب بدیهی و ساده جلوه کند اما وقتی خدای حکیم روی آن این قدر تاکید کرده است، نشان می‌دهد که این مطلب، مطلب مهم و کلیدی در حیات بشر است و اتفاقاً در ذهن انسان‌ها خلاف این مطلب نقش بسته است و خدا می‌خواهد این توهم را از ذهن ما خارج کند.
توهم اول) بارها در زندگی برای ما رخ داده است که دیگران این توصیه را به ما می‌کنند که «حالا این عمل واجب را این یک بار انجام نده، گناهش گردن من!» یا «فلان معصیت را این یک بار انجام بده، گناهش گردن من!»
تاکید خدای متعال بر این جمله‌ی کلیدیِ «وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَی»، به ما این هشدار را می‌دهد که هیچ کس این توانایی را ندارد که در محکمه‌ی عدل الهی، گناه تو را به گردن بگیرد! پس به خاطر حرف و وعده‌ی دیگران خودت را بدبخت نکن!
توهم دوم) انسان صالحی را در نظر بگیرید که در یک خانواده و محیطی زندگی می‌کند که مثلاً پدر یا مادر او اهل خیر و صلاح نیستند. این فرد هم تمام وظایفش را برای هدایت و امر به معروف اطرافیانش انجام داده است؛ اما هنوز در دل خود این نگرانی را دارد که مبادا به جرم گناهان پدر یا مادرش او نیز مواخذه و محاکمه شود! تاکید خدا بر این مطلب، خیال این فرد صالح را راحت می‌کند و به او می‌گوید که: «تو فقط به جرم گناهان خودت مواخذه میشوی و گناه اطرافیانت به گردن تو نیست؛ پس بیهوده نگران نباش!»