«أَدْعُوكَ يَا سَيِّدِي بِلِسَانٍ قَدْ أَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ؛ آقای من! تو را می‌خوانم با زبانی که گناه لال کرده است.»
بازگو کردن گناه بر دو قسم است گاهی پیش مردم، انسان گناه خود را بازگو می کند و بعضی وقت انسان پیشگاه خداوند اقرار به گناه می کند قسم اول جایز نیست چون سبب اشاعه فحشا و ریخته شدن آبرو می شود در حالیکه قسم دوم نه تنها جایز است بلکه از اعمل مستحب می باشد.
اعتراف به گناه در پیشگاه خداوند نیز بر دو قسم است گاهی در آخرت اعتراف می کند که هیچ فائده ای ندارد آیه 11 سوره ملک « فَاعْتَرَفُوا بِذَنْبِهِمْ فَسُحْقاً لِأَصْحابِ السَّعِيرِ؛ پس به گناه خود اعتراف نمايند، پس لعنت بر اهل آتش باد» و آیه 11 سوره غافر «فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَىٰ خُرُوجٍ مِنْ سَبِيلٍ؛ تا ما به گناهان خود اعتراف کردیم، آیا اینک ما را راهی هست که از این عذاب دوزخ بیرون آییم؟» به این مطلب اشاره می کند.
اما اقرار بنده در دنیا و در پیشگاه خدا سبب غفران و رحمت الهی می شود آیه 102 سوره توبه «وَ آخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلًا صَالِحًا وَ آخَرَ سَيِّئًا عَسَى اللَّهُ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ؛ و بعضی دیگر از آنها به گناهان خود اعتراف کردند که عمل صالح و فعل قبیح هر دو به جای آوردند، امید باشد که خداوند توبه آنان بپذیرد که البته خدا بسیار آمرزنده و مهربان است»به این مطلب تصریح می کند.
درباره ارزش اقرار به گناه در برخی از کتب روایی باب مستقلی با عنوان « الإقرار بالذنب و الاعتذار» ترتیب یافته است که شامل احادیث تشویق کننده در این باره است(تصنيف غرر الحكم: ص195). همچنین در صحیفه سجادیه برخی از ادعیه مثل دعای 12 و 32 نیز در این مضمون می باشد.
ابن فهد حلی (عده الداعی: ص180) در قسمت اعتراف به گناه، فوائد این کار را بیان کرده است که انقطاع به سوی خداوند متعال، شكستگى قلب، اجابت دعا، گریه همراه اقرار که از بهترين آداب دعاست، از جمله این فوائد می باشد.
چکیده: اقرار به گناه پیش مردم جایز نیست ولی پیشگاه خداوند در دنیا مستحب و یکی از آداب دعا می باشد. این فراز از دعا بیانگر این نکته است که گناه سبب بسته شدن زبان انسان پیشگاه خداوند می شود و بنده گنهکار از شدت خجالت مثل فرد لال توانایی سخن با خداوند را ندارد.