تبیین های فقهی

سؤال
تکلیف زن باردار و شیرده که توانایی گرفتن روزه را ندارد چیست؟
پاسخ
قاعده کلی آن است که هرگاه مکلّف(چه مرد و چه زن) روزه ماه رمضان را به واسطه عذرى نگيرد و تا رمضان آينده عمداً قضاى آن را بجا نياورد در حالى كه عذرش برطرف شده، بايد بعداً روزه را قضا كند و براى هر روز يك مد(750گرم) طعام به عنوان كفّاره بپردازد. همچنين اگر مکلّف در قضاى روزه خود كوتاهى كند به طوری که وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند، بايد بعداً هم قضا به جا آورد و هم كفّاره دهد. (به این کفاره، کفاره تأخیر گفته می شود که بر اثر کوتاهی مکلف باید پرداخت شود.) امّا اگر مکلّف كوتاهى نكرده باشد و به صورت اتّفاقی در تنگى وقت عذرى پيدا شده فقط قضا لازم است.
زنانى كه بچّه شير مى‌دهند:
- اگر روزه گرفتن آنها باعث كمى شير و ناراحتى بچّه شود روزه بر آنها واجب نيست اما براى ‌هر روز، كفّاره (يك مدّ طعام) واجب است علاوه بر آنکه بعداً نيز بايد روزه خود را قضا كنند. هم چنین برای تأخیر در قضای روزه ها که تا رمضان سال بعد قضای روزه های هرسال را نگرفته است نیز برای هر روز یک مد طعام (750 گرم) گندم یا آرد یا نان، به فقیر صدقه داده شود که در این صورت دو کفاره در ازای هر روز باید پرداخت کنند.
- امّا اگر روزه براى خودشان ضرر داشته باشد، در ماه مبارک رمضان روزه واجب نیست و کفّاره هم نیاز ندارد، ولى بايد تا قبل از ماه رمضان سال بعد روزه را قضا کند و اگر نتوانست کفاره تأخیر پرداخت می کند که در این صورت، تنها پرداخت یک کفاره کفایت می کند.