بسم اللّه الرحمن الرحیم
« الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى لَايُهْتَكُ حِجابُهُ، وَلَا يُغْلَقُ بابُهُ، وَلَا يُرَدُّ سائِلُهُ، وَلَا يُخَيَّبُ آمِلُهُ »؛ « خدا را سپاس که پرده‌اش دریده نگردد و در رحمتش بسته نشود و گدایش ردّ نگردد و آرزومندش نومید نشود».
امید امیدواران
در این فراز از دعای افتتاح نیز با زبان حمد و ثنای الهی، برخی دیگر از ویژگی های خداوند متعال بیان می شود:
- خداوندی که حجاب او هتک شدنی نیست بدین معنا که کسی قدرت پرده دری درگاه الهی را ندارد.
- خداوندی که درب خانه اش به روی همه گشوده است.
- خداوندی که دست رد به سینه ی کسی نمی زند و نیازمند درگاهش را رد نمی کند.
- خداوندی که امیدوار و آرزومندش را ناامید نمی کند.
قسمت آخر این عبارت، به توجه خداوند به آرزومند خود اشاره دارد که اگر کسی به حقیقت، امید و آرزوی خود را خداوند متعال قرار دهد، این امید او به نا امیدی تبدیل نمی گردد و خداوند او را محروم نمی سازد.
اما باید توجه داشت آرزومند خداوند متعال بودن، از هر راه و طریق امکان پذیر نیست و اینگونه نیست که انسان هر گونه زندگی کند و هر عقیده و مسلکی را اختیار کند و بعد ادعا نماید، آرزو و امید من خداوند متعال است. ترویج این تصور غلط موجب گسترس تفکر اباحه گری و بی توجهی به دستورات دین و ظواهر شریعت میشود و نتیجه ی این تفکر، آن است که دست به هر گناهی آلوده کرده و دنبال هر اعتقاد باطلی می روند بعد به اسم خداوند متعال، از راه خداوند متعال فاصله گرفته و دیگران را نیز گمراه می نمایند.
اعتقاد صحیح شرط آرزومندی
بنابراین اساسی ترین ویژگی آرزومند خداوند متعال آن است که اعتقاد صحیح داشته باشد چنانچه پیامبر اکرم (صلّی اللّه علیه و آله) چنین می فرمایند: « حَدَّثَنِي جَبْرَئِيلُ عَنْ رَبِّ الْعِزَّةِ جَلَّ جَلَالُهُ أَنَّهُ قَالَ ...و مَنْ لَمْ يَشْهَدْ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا وَحْدِي أَوْ شَهِدَ بِذَلِكَ وَ لَمْ يَشْهَدْ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدِي وَ رَسُولِي أَوْ شَهِدَ بِذَلِكَ وَ لَمْ يَشْهَدْ أَنَّ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ خَلِيفَتِي أَوْ شَهِدَ بِذَلِكَ وَ لَمْ يَشْهَدْ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِهِ حُجَجِي فَقَدْ جَحَدَ نِعْمَتِي وَ صَغَّرَ عَظَمَتِي وَ كَفَرَ بِآيَاتِي وَ كُتُبِي وَ رُسُلِي إِنْ قَصَدَنِي حَجَبْتُهُ وَ إِنْ سَأَلَنِي حَرَمْتُهُ وَ إِنْ نَادَانِيَ لَمْ أَسْمَعْ نِدَاءَهُ وَ إِنْ دَعَانِي لَمْ أَسْتَجِبْ دُعَاءَهُ وَ إِنْ رَجَانِي خَيَّبْتُهُ وَ ذَلِكَ جَزَاؤُهُ مِنِّي وَ ما أَنَا بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ»(1)؛ جبرئيل از جانب خداي عزوجل به من خبر داد ... کسي که به يگانگي من گواهي ندهد و يا اين که گواهي به رسالت و بندگي من ندهد و يا اين که شهادت ندهد که علي بن ابي‌طالب خليفه من است و يا اين که تمام اين‌ها را قبول داشته باشد ولي گواهي ندهد که امامان از نسل علي (علیه السلام) حجت‌هاي من هستند‌، به تحقيق که چنين شخصي نعمت مرا انکار نموده و عظمت مرا کوچک شمرده است و به آيات و کتاب‌هاي آسماني و پيامبران من کفر ورزيده؛ چنين شخصي اگر از من درخواست کند محرومش مي کنم و اگر مرا صدا بزند صدايش را نمي شنوم و اگر مرا بخواند دعايش را اجابت نمي کنم و اگر به من اميد داشته باشد نااميدش مي کنم؛ اين جزاي اوست و من به بندگانم ستم نمي کنم).
صداقت در ادّعا
از دیگر شرایط لازم و ضروری برای توجه خداوند متعال، صداقت در ادّعاست؛ بدین معنا که شخص تنها با زبان اظهار آرزومندی می کند ولی در باطن و قلب او خبری از شوق و توجه به خداوند متعال ندارد و تمام امید خود را برای غیر خدا هزینه کرده است. چنین کسی نه تنها به خواسته اش نمی رسد بلکه از درگاه الهی مطرود خواهد شد.
از رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) چنین نقل شده است:
« أَوْحَى اللَّهُ إِلَى بَعْضِ أَنْبِيَائِهِ فِي بَعْضِ وَحْيِهِ وَ عِزَّتِي وَ جَلَالِي- لَأُقَطِّعَنَّ أَمَلَ كُلِّ آمِلٍ أَمَّلَ غَيْرِي بِالْإِيَاسِ وَ لَأَكْسُوَنَّهُ ثَوْبَ الْمَذَلَّةِ فِي النَّاسِ- وَ لَأُبْعِدَنَّهُ مِنْ فَرَجِي وَ فَضْلِي أَ عَبْدِي يَأْمُلُ فِي الشَّدَائِدِ غَيْرِي وَ الشَّدَائِدُ بِيَدِي- وَ يَرْجُو سِوَايَ وَ أَنَا الْغَنِيُّ الْجَوَادُ بِيَدِي مَفَاتِيحُ الْأَبْوَابِ وَ هِيَ الْمُغَلَّقَةُ وَ بَابِي مَفْتُوحٌ لِمَنْ دَعَانِي.»(2)؛ خداوند، به یکی از پیامبرانش وحی فرستاد: به عزّت و جلالم سوگند، آرزوی هر آن کس را که به غیر من آرزو بندد، به یأس مبدّل می ‏سازم و جامه خواری در میان مردم بر او می ‏پوشانم و از گشایش و فضل خویش، دورش می‏ گردانم. آیا بنده ‏ام در سختی‏ ها به غیر من آرزو می ‏بندد، یا به کسی جز من، امیدوار می ‏شود، در حالی که بی نیاز بخشنده، من هستم و کلید درهای بسته، در دست من است و درِ خانه ‏ام به روی هر کس که مرا بخواند، باز است؟
همچنین امام سجاد (علیه السلام) می فرمایند: « الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوهُ لَا أَدْعُو غَيْرَهُ وَ لَوْ دَعَوْتُ غَيْرَهُ لَخَيَّبَ دُعَائِي‏ »(3)؛ ستايش خدايي را که مي خوانم او را و غير او را نمي خوانم و اگر غير او را بخوانم‌، اميدم را در دعا نا اميد مي نمايد.


____________________
(1) كفاية الأثر في النص على الأئمة الإثني عشر، ص: 144.
(2) عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 135.
(3) مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج‏2، ص: 599.